Nie ma Go tu… w naszym tu i teraz, w ten wielkosobotni dzień nie-ma-Go-tu. Przynajmniej tak się wydaje. Po wielkopiątkowym ciosie niełatwo jest się otrząsnąć. Pozostaje cisza, bo to najsensowniejsza postawa wobec rozważanych wydarzeń.

Trzyma nas uwarunkowanie czasowo-przestrzenne. Jesteśmy „zamknięci” w czasie i przestrzenią. To także ograniczenie naszej wiary. Ludźmi jesteśmy i to nas spowalnia. I to nas ogranicza. Jednak z Niego stworzeni, a więc z perspektywą nieskończoności niczym nie ograniczonej.

Wydaje się nam więc, że nie-ma-Go-tu. Wiara podpowiada, że jest, choć inaczej niż jesteśmy sobie w stanie wyobrazić. Ten welon na monstrancji to nasze ludzkie zasłony. Nie ma co się wstydzić, uderzać w piersi, powtarzać kyrie eleison.
Jest TU. Kamień Go nie zamknie. Sam się oddał, ofiarował, położył w kamiennym żłobie, a teraz grobie. Sprawdza się Pascala zdanie, iż Bóg stworzył nas na swój obraz i podobieństwo, a człowiek odpłacił Mu tym samym. Jak dobrze, że Pan czyni po swojemu, że nie poddaje się naszej deformacji, że ciągle nas zaskakuje.
Nie muszę widzieć. Nie muszę słyszeć. Nie muszę dotykać. Wierzę w Ciebie, Boży żywy, w Trójcy jedyny prawdziwy… to nie oczy czy uszy, a serce podpowiada. W nim zobaczyć mogę siebie i Ciebie… obecnego!

Schodzisz do piekieł, jak wyznajemy w Credo. Do tych, w których czekali sprawiedliwi, by ich wyprowadzić. Do tych aktualnych piekieł, które ludzie ludziom zgotowali. To jest Twa odpowiedź. Wczoraj oddałeś życie, zwyciężyłeś śmierć. Dziś sprawiasz, że śmierć nie ma żadnej władzy. Wyrywasz z jej szponów, z jej pazurów Twe dzieci…

o. Robert Więcek SJ

Jeśli chciałbyś otrzymywać bezpośrednio na skrzynkę mailową to przyślij prośbę na maila: robert.wiecek@jezuici.pl