|
|
poprzednie:
Boże Ciało 30 maja, 2018
 Dzień Matki 24 maja, 2018
 Minutka na Wigilię Paschalną 30 marca, 2018
 Minutka na Wielką Sobotę 30 marca, 2018
 Minutka na Wielki Piątek 29 marca, 2018
 Minutka na Wielki Czwartek 28 marca, 2018
 Minutka na Wielką Środę 27 marca, 2018
 Minutka na Wielki Wtorek 26 marca, 2018
 Minutka na Wielki Poniedziałek 25 marca, 2018
 Rekolekcje wielkopostne 2018-4 07 marca, 2018
 Rekolekcje wielkopostne 2018-3 06 marca, 2018
 Rekolekcje wielkopostne 2018-2 05 marca, 2018
 Rekolekcje wielkopostne 2018-1 04 marca, 2018
 Homilia z wielkopostnego skupienia dla mężczyzn - Gliwice 3 marca 2018 04 marca, 2018
 Na Ofiarowanie Pańskie 02 lutego, 2018
 Smak prostoty... 25 grudnia, 2017
 Boże Narodzenia - życzenia 24 grudnia, 2017
 Stajemy się tym, na co patrzymy... 16 listopada, 2017
 Msza za Ojczyznę - 11 listopada 2017 Gliwice 11 listopada, 2017
 Na uroczystość Wszystkich Świętych 01 listopada, 2017
 |
|
Prosty i piękny komentarz św. Ireneusza do Mk 8,22-28 15 lutego, 2017
|
|
|
Jezus przywrócił wzrok niewidomemu nie słowem, ale przez działanie. Uczynił tak nie na próżno i nie przypadkiem. Chciał w ten sposób pokazać Rękę Bożą, tę samą, która od początku kształtowała człowieka. Toteż kiedy Go uczniowie zapytali, z jakiego powodu urodził się niewidomym, odpowiedział: Ani on nie zgrzeszył, ani jego rodzice, lecz aby w nim objawiły się dzieła Boże. Otóż owe dzieła Boże to ukształtowanie człowieka, o którym powiada Pismo: I wziął Bóg gliny z ziemi i ukształtował człowieka. Właśnie dlatego Pan splunął na ziemię i uczynił glinę i nałożył ją na oczy niewidomemu. Odwołując się do pierwszego stworzenia człowieka, pokazuje wszystkim, którzy potrafią to zrozumieć, tę Rękę Bożą, która ukształtowała człowieka z gliny. Ten sam Rzemieślnik, który dozwala kształtować się płodowi w łonie matki, dopełnia swojego dzieła na oczach wszystkich: aby objawiły się dzieła Boże. Ta sama Ręka Boża, która ukształtowała nas na początku i kształtuje człowieka w łonie matki, w tych czasach ostatecznych szuka nas zagubionych, odnajduje swoją zagubioną owieczkę, bierze ją na ramiona i ku radości współtowarzyszy przywraca wspólnocie, w której króluje na wieki.
(św. Ireneusz)
powrót |
|
|