Tekst ewangelii: Mt 23, 23-26
Jezus przemówił tymi słowami: “Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, bo dajecie dziesięcinę z mięty, kopru i kminku, lecz zaniedbaliście to, co ważniejsze jest w Prawie: sprawiedliwość, miłosierdzie i wiarę. To zaś należało czynić, a tamtego nie zaniedbywać. Ślepi przewodnicy, którzy przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda! Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, bo dbacie o czystość zewnętrznej strony kubka i misy, a wewnątrz pełne są zdzierstwa i niepowściągliwości. Faryzeuszu ślepy! Oczyść wpierw wnętrze kubka, żeby i zewnętrzna jego strona stała się czysta”.
Dawać na zewnątrz – zaniedbać wewnątrz
Niestety, to coraz częstsza forma niedopełniania powołania. Na zewnątrz ktoś się prezentuje cacy, a w środku wcale takim do końca nie jest. Lansuje się jako przykładny mąż czy żona i tak jest postrzegany, a w małżeństwie dramat. Widziani jako przykładni rodzice, a w domu wojna. Oczywiście, nie chodzi o wszystkich, a bardziej o dynamikę, przed którą ostrzega nas Pan Jezus.
Bo dbałość o wnętrze i o to, co na zewnątrz jest obowiązkiem każdego. Jeśli jest rozdźwięk między jednym a drugim to moglibyśmy to nazwać formą schizofrenii egzystencjalnej. Oddaje to treść przysłowia: z obfitości serca mówią usta. Serce oznacza wnętrze, a usta to, co na zewnątrz dajemy. Jakiś czas można ukrywać i to nawet się udaje, jednakże podkreślam przez jakiś czas. Wyjdzie szydło z worka!
Dlatego jakże ważna jest w życiu równowaga, którą moglibyśmy opisać słowami Pana Jezusa: To zaś należało czynić, a tamtego nie zaniedbywać. Trzeba nad nią pracować, o nią dbać, kultywować. By był umiar i by nie było ekscesów w jedną czy drugą stronę.
Ludzie widzą
Nieustannie jest w nas podszept, że ludzie patrzą, że ludzie widzą, żeby przed ludźmi ładnie wypaść. Tak więc rzucamy się na to, co zewnętrzne. Wspomnieć warto inne polskie powiedzenie: zastaw się, a postaw się… Ile takich postaw w nas jest ukrytych? I to wcale nie drzemiących, a zakamuflowanych.
Biada wam, obłudnicy… bo istotnie, robienie na pokaz na niewiele się zda. Ukrywanie prawdy do wolności nie doprowadzi, a prawda jak oliwa zawsze wypłynie na wierzch. Objawi się i zobaczą (ja i inni) jak jest naprawdę.
Dawanie niesie w sobie serce (winno!) – bo tak naprawdę dając dziesięcinę daje się wszystko. Jest to wyraz u podstaw zaufania Panu Bogu. Złożenia w Jego dłoniach tego, co od Niego otrzymujemy. Złożenia i zawierzenia. Nikomu nie zabrakło, wszyscy jedli do syta i zebrali jeszcze dwanaście koszów ułomków. Oto wejście w dawanie dziesięciny, której bazą jest to, co ważniejsze, a mianowicie sprawiedliwość, miłosierdzie i wiara.
Zacząć od siebie
Zaczynając od siebie dajemy sobie i innym szansę nawrócenia, właściwego uporządkowania, właściwego bo w świetle Bożego słowa, bo przed Obliczem Najwyższego. Pracując z pokorą, podnosząc się z upadków, radując się ze zwycięstwa stajemy się świadectwem dla innych. Nie na pokaz, ale jako przykład, że to możliwe. Wszak to świadkowie i przykład ich życia pociągają.
Ilu mam takowych Świadków?! W jakiś sposób są oni przewodnikami i to nie ślepymi, a widzącymi, bo z Boga czerpią i w Bogu zakorzenieni. Przecedzają po to, by to, co niedobre i niepotrzebne odrzucić. Rozróżniają między komarem a wielbłądem. Dbają o czystość serca i oczu, jak również o czystość zewnętrznej strony kubka i misy. Pilnują (się), by zdzierstwa i niepowściągliwości nie zagościły w ich głowach, a potem w ich czynach.
Każdy ma łaskę do tego. Każdy może tak żyć! Pozwól więc Bogu pomóc w oczyszczeniu wpierw wnętrze kubka, wnętrza serca i umysłu, wnętrza motywacji. Po co? Bo dzięki temu i zewnętrzna jego strona staje się czysta. Wejdźmy na drogę oczyszczenia, które prowadzi do pełni. W odpowiedniej mierze powierzając Bogu to, co w środku i to, co na zewnątrz. To co w sercu i to, co z ust wychodzi.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać bezpośrednio na skrzynkę mailową to przyślij prośbę na maila: robert.wiecek@jezuici.pl
Teksty do propagowania z zaznaczeniem Autora, ale nie w celach komercyjnych. Copyright © o. Robert Więcek SJ