Stanę w Bożej obecności.

Wprowadzenie 1: stoję nad wodami Jordanu i słucham nauczania Jana Chrzciciela – jest we mnie tyle dobrych pragnień na początku nowego roku. Dociera do mnie fakt, że prorok nie wskazuje na siebie, ale na Jezusa Chrystusa. To jest dla mnie punkt odniesienia do wszystkiego.

Wprowadzenie 2: prosić o łaskę trwania przed Barankiem.

Na początek przeczytam tekst ewangelii:J 1, 29-34

Jan zobaczył podchodzącego ku niemu Jezusa i rzekł: “Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: „Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi”. Jan dał takie świadectwo: “Ujrzałem ducha, który zstępował z nieba jak gołębica i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz ducha zstępującego i spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym”.

U siebie

Jesteśmy u siebie… w „wodach chrztu Jordanu”; w większości przypadków „wiemy”, co się dzieje w „domu”, jakie są wydarzenia, dostrzegamy wiele dobra, które dokonuje się w nas i między nami.

Ta świadomość to radość proboszcza i duszpasterzy – być-u-siebie…być przyjętym jako „swój”. Odkrywamy kim jesteśmy i tego, że tworzymy wspólnotę… spotykamy się czasami „bez słów” i rozpoznajmy się (znamy się „z kościoła”). Życzliwość, spotkanie „z bliska”…

Dzieje się tak, bo jest centrum – bez centrum ulegamy rozproszeniu… zajmujemy się sprawami w niedobrej kolejności… kamień, kamyki, piasek, woda… jakie centrum? Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata… tylko na Nim oprzeć możemy nasze „z bliska”.

Radości i smutki

Jednakże to, co jest zauważalne to postępujący proces starzenia się i… niestety, co za tym idzie w naszym świecie, postępujące doświadczenie osamotnienia, bycia opuszczonym. Zdajemy sobie sprawę, że z jednej strony chcemy pogadać, a z drugiej lękamy się przed otwarciem…

Potem, chroniczny brak czasu nam doskwiera. Nie mamy czasu – takie zaniedbanie w byciu-dla… nie chodzi bowiem na pierwszym miejscu o „zrobienie czegoś”, a o bycie-dla… a tego uczy nas właśnie nasz Pan Jezus Chrystus, który przychodzi, aby być-z-nami co wiąże się z byciem-dla-nas. Brak zgoda na wolniej… zarówno u samych osób starszych jak i u tych, co ze starszymi żyją lub się nimi opiekują. Dajmy sobie czas i cierpliwość.

Potrafimy się ucieszyć – dużo radości z „kościoła” i z tego, co się w nim dzieje (zarówno w wymiarze duchowym jak i materialnym)… warto podjąć trud, by zobaczyć jego owoce… Widzimy wokół wiele przykładów prostoty i pogody ducha… także w obliczu nieszczęść różnego rodzaju – bez zaklinania rzeczywistości…

Bez wiary na nic nasze obserwacje… Jej „objawem” podstawowym jest fakt, że w centrum stawiamy Jezusa Chrystusa… nie zdrowie, nie doczesną wygodę, nie remont, a Jezusa Chrystusa. Nie to, co moje i dla mnie, a Jezusa Chrystusa. Nie tylko „w kościele”, ale i w domu, na klatce schodowej, w sklepie, u fryzjera, na chodniku i w autobusie. Gdy widziani i gdy nikt nie widzi.

Nie zapominajmy o centrum

Oto Baranek Boży – tyle razy to słyszymy w świątyni. Także ja rozgrzeszam ciebie w imię Ojca i Syna i Ducha. Świętego… spowiedź przed Eucharystią…to, co dokonuje się tutaj, ma wpływ na całość mojego życia.

W ten nurt wpisuje się także Ikona zwana „Chustującą”. Ikona przedstawia Matkę Bożą niosącą w chuście Jezusa. Na każdej ikonie, gdzie jest Ona i Syn to On jest w centrum. Także i na tej. Choć „na plecach” to w centrum. Dzięki temu, że „na plecach” to ręce mamy wolne.

Ona nas uczy tego tu i teraz… i przypomina słowa Izajasza (49,6): Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi. Będziemy tylko mając w sercu Jezusa!

o. Robert Więcek SJ

Jeśli chciałbyś otrzymywać bezpośrednio na skrzynkę mailową to przyślij prośbę na maila: robert.wiecek@jezuici.pl

_{Teksty do propagowania z zaznaczeniem Autora, ale nie w celach komercyjnych. Copyright © o. Robert Więcek SJ}