Tekst ewangelii: Łk 17,7-10
Jezus powiedział do swoich apostołów: „Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: “Pójdź i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: “Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: “Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”.
Upodobnienie i upodobanie w służbie
Do nas to powiedział, do nas, swoich uczniów. Nie ma mowy o niewolnictwie. To jest o służbie. Czy służbie niewdzięcznej skoro nie mówi się dziękuję? To zależy do tego, kto służy. Jeśli bowiem jest łasy na podziękowania to należy zadać pytanie o motywy jego działania i postępowania. Jednym z nich jest by przypodobać się panu. I to przybiera różnorakie, niekoniecznie dobre formy.
Apostoł Jezusa Chrystusa upodabnia się do Mistrza i Pana. W kim zaś Ojciec ma upodobanie to sam Syn ogłosił wskazując na maluczkich, prostych i kruchych. Jakże wiele zależy od mojego nastawienia?!
Jeśli posługuję jak niewolnik czyli to,co mi się nakaże bez żadnej inwencji, bez miłowania swego Pana to dokąd dojdę? Wykonam to, co napisane i nie pomyślę o literce więcej. Będę obruszony, bo przecież dopiero co wróciłem z pola, a każe się zrobić to czy tamto. No właśnie czy owo każe się musi być traktowane jako kara?
Nie kierat a ognisko domowe
W życiu codziennym widzimy to w wielu sytuacjach. Ojciec czy matka wracając z pracy zabierają się za drugi etat, wszak trzeba zająć się domem, dziećmi, by to ogarnąć. Kapłan katecheta wraca ze szkoły i podejmuje kolejne obowiązki w parafii, w której mieszka i posługuje. Pojawią się formy narzekania, jednakże to jest coś jak najbardziej naturalnego.
Wracam i podejmuję to, co do mnie należy. Kierat? Jeśli tak to traktuję to będzie kierat co w przenośni tak naprawdę oznacza kręcenie się w kółko, z reguły kręcenie się wokół siebie, aż po zawrót głowy. Ktoś powie, że tak z biegu. A czemuż to? Przecież da się wiele rzeczy zaplanować, poukładać. Rodzice tak czynią i mądry duszpasterz także.
Przesadne skoncentrowanie się na sobie będzie przeszkodą w cieszeniu się, dla przykładu z odnalezienia owieczki czy z dostrzeżenia zagubionej drachmy. Zaprzęgnięty do kieratu nie dostrzeże świeżego źdźbła na polu, nie ucieszy go szum łanów zboża. Nie opowie o tym, co się wydarzyło, bo szybko wymazuje to z pamięci mając na uwadze tylko to, co jego.
Odnosić często do Boga
Przychodzi na myśl inne wydarzenie z ewangelii, a mianowicie gdy uczniowie wracają do Pana Jezusa po wypełnieniu misji i opowiadają o wielkich rzeczach, których byli uczestnikami i świadkami. Wtedy Pan posyła ich na miejsce osobne, by sobie odpoczęli co nieco, albowiem tyle było do zrobienia, że nie mieli kiedy się posilić. Okazało się, że chwilą odpoczynku było wspólne przepłynięcie jeziora, bo… gdy dotarli na drugi brzeg to tam czekali na nich już ludzie.
Czyli ze spokojem przykładamy słowa z dzisiejszej ewangelii. Słudzy orali i paśli, a gdy wrócili do domu to trzeba było dać pić i jeść tym, którzy na nich czekali. Dlatego jedyną właściwą postawą jest zwracanie się ku Bogu. Zawarł to św. Ignacy Loyola w poradzie dla młodego jezuity, który miał problem z próżną pychą (takowa chce być widziana i doceniana na każdym kroku!).
Tak oto zalecił: Jako lek zalecił mi Ojciec odnosić często do Boga wszystkie swoje sprawy i starać się ofiarować mu to wszystko, co tylko dobrego we mnie się znajduje, uważając, że jest to jego dobro, i za wszystko składać mu dzięki… (z Autobiografii św. Ignacego, przedmowa o. Ludwika Gonsalvesa de Camara). Czyż nie możemy z całym spokojem serca dodać na końcu: Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: “Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać bezpośrednio na skrzynkę mailową to przyślij prośbę na maila: robert.wiecek@jezuici.pl
Teksty do propagowania z zaznaczeniem Autora, ale nie w celach komercyjnych. Copyright © o. Robert Więcek SJ