Tekst ewangelii: Łk 7,24-30
Gdy wysłannicy Jana odeszli, Jezus zaczął mówić do tłumów o Janie: Coście wyszli oglądać na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze? Ale coście wyszli zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty ubranego? Oto w pałacach królewskich przebywają ci, którzy noszą okazałe stroje i żyją w zbytkach. Ale coście wyszli zobaczyć? Proroka? Tak, mówię wam, nawet więcej niż proroka. On jest tym, o którym napisano: Oto posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę. Powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie ma większego od Jana. Lecz najmniejszy w królestwie Bożym większy jest niż on. I cały lud, który Go słuchał, nawet celnicy przyznawali słuszność Bogu, przyjmując chrzest Janowy. Faryzeusze zaś i uczeni w Prawie udaremnili zamiar Boży względem siebie, nie przyjmując chrztu od niego.
… aby chwalić Boga i być w Jego obecności
Człowiek po to został stworzony, aby Pana Boga swego chwalił i czcił, napisał św. Ignacy w Fundamencie. Zaiste dzień bez chwalenia Boga jest dniem straconym. Jakże smutnym musi być czas, w którym nie zobaczyliśmy Pana i Jego obecności, Jego działania. Przychodzi inna myśl Założyciela Towarzystwa Jezusowego, a mianowicie szukać i znajdować Boga we wszystkim, a wszystko w Nim. Nie na siłę, ale w pokorze serca. Do tego dołóżmy otwarte oczy i uszy, a będziemy mieli pewną całość.
Tak więc czymś naturalnym jest widzieć i cieszyć się, radować się i „zarażać” tą obecnością nieustannie odkrywaną innych ludzi. Może wydarzyć się tak, że ja zobaczę, a drugi widzieć nie będzie. To nie kończy procesu uczenia (się). Wszak, wierzący pamięta na słowa św. Łukasza z Dziejów Apostolskich: … albowiem w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy.
Warto dodać, że nie tylko w Nim, a przede wszystkim dzięki Niemu. Zaiste jest za co chwalić Stworzyciela tak bardzo dobrego. Owo chwalenie w miarę praktykowania coraz bardziej smakuje i… prowadzi do tego, że od „przedmiotów” przechodzi do „podmiotu”. Samego Boga chwalimy, a nie za coś.
Chwałą Boga żywy człowiek
Jak to się ma do usłyszanej ewangelii? Słyszymy, że Pan Jezus chwali człowieka! Takie superlatywy, że w sercu aż ściska. Istotnie, Bóg chwali stworzenie. św. Ireneusz z Lyonu napisał jedno zdanie, które możemy rozważać do końca naszych dni: Chwałą Boga żyjący człowiek.
Tak więc żyjąc po Bożemu, wypełniają wolę Ojca – co było udziałem Jana Chrzciciela – jesteśmy chwałą Boga. A On cieszy się nami. Uwierz, Pan chce cię pochwalić. Nie raz w ewangelii padają słowa o tym chwaleniu. Z reguły są one związane z postawą wiary, która wyzwala w człowieku wdzięczność. Oto jeden z dziesięciu trędowatych przychodzi, by podziękować. Wiara setnika zadziwia Boga samego. Pan sam uczy nas co znaczy chwalić i czcić.
Odnosimy to nie tylko do Boga. Odnieśmy także do siebie i do drugiego. I wcale nie mówię o przysłowiowej chwalipięcie. Od takiej to człowiek instynktownie odwraca się na pięcie. Chodzi, tak jak w dziękczynieniu, o dostrzeżenie w prosty sposób i Dawcy i darów. Chwała płynie w tak naturalny sposób w nas i z nas, że niekiedy nie trzeba zbyt wiele robić.
Widzieć i chwalić
Jeszcze jeden wymiar owego dnia pochwał. Trzeba nam wiedzieć, co jest najważniejsze. Prostym przykładem są pytania Jezusa dotyczące Chrzciciela: Coście wyszli oglądać na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze? Ale coście wyszli zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty ubranego? Oto w pałacach królewskich przebywają ci, którzy noszą okazałe stroje i żyją w zbytkach. Ale coście wyszli zobaczyć? Proroka? Chodzi o właściwe kategorie patrzenia na świat i siebie i bliźniego.
Skoro od Boga pochodzimy to do każdego przypisać się da pochwałę Jana Chrzciciela: Między narodzonymi z niewiast nie ma większego od Jana, od ciebie… chwalimy i czcimy po to, by znaleźć się w królestwie Bożym, jako najmniejsi. Nie udaremniajmy zamiaru Bożego względem nas.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać bezpośrednio na skrzynkę mailową to przyślij prośbę na maila: robert.wiecek@jezuici.pl
Teksty do propagowania z zaznaczeniem Autora, ale nie w celach komercyjnych. Copyright © o. Robert Więcek SJ