Tekst ewangelii: J 16, 16-20
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie”. Wówczas niektórzy z Jego uczniów mówili między sobą: „Co to znaczy, co nam mówi: “Chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie”; oraz: “Idę do Ojca?” Powiedzieli więc: „Co znaczy ta chwila, o której mówi? Nie rozumiemy tego, co mówi”. Jezus poznał, że chcieli Go pytać, i rzekł do nich: „Pytacie się jeden drugiego o to, że powiedziałem: “Chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie?” Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość”.
Chwila nieuwagi
O ważności chwili to raczej wiemy. Dla przykładu wiemy jak wiele kosztować może chwila nieuwagi. Ważność i koszta tejże mogą być nieobliczalne. Jednocześnie wydaje się być ona czymś ulotnym. Tak więc chwila łączy w sobie skończoność i nieskończoność. Wszak w tej ostatniej jest nieskończona ilość chwil.
Trzeba nam się uczyć doceniać chwilę jako taką. Żyć chwilą (skończoność) mając przed oczyma perspektywę wieczną (nieskończoność). Wszak wraz z każdą chwilą, która przemija zbliżamy się do nieskończoności. Samo bowiem życie chwilą prowadzi to szybkiej degradacji i śmierci. Bez właściwej perspektywy zatracamy się w chwili.
Żyjemy w czasie paruzji – w oczekiwaniu na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa. On mówi do nas: Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie. Z perspektywy ziemskiej wbrew pozorom nie udaje się nam „zlokalizować” chwili, bo marudzimy, że za krótko żyjemy. Stąd owo jeszcze chwila wydaje się nam być, no właśnie, wiecznością.
W czasie…
Dotykamy więc pojęcia czasu. W naszym rozumieniu mamy podział na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. U Boga jest to połączone – nazywa się to kairos czyli czas łaski, czas nawiedzenia. Trzeba go odkrywać w naszej codzienności (doceniać chwile), by nie zwyciężył chronos, czas przemijania kończący się wraz ze śmiercią.
Myślę, że nie odstajemy od niektórych z Jego uczniów w naszym niezrozumieniu: Co znaczy ta chwila, o której mówi? Nie rozumiemy tego, co mówi. Nasuwa się werset kolędy: A my nic nie rozumiemy, ledwo ze strachu żyjemy… lub też egzemplaryczne wołanie uczniów z Emaus: …a myśmy się spodziewali.
Żyjąc na tym świecie i w takim „pojęciu” czasu trzeba nam otwierać się na Boga. Tylko w Nim i z Nim uda się przejść ziemię dobrze czyniąc tzn. wykorzystując każdą chwilę. To jest droga do przejścia. Każda droga ma swoje etapy i należy je zachować. Po co skakać nad przepaścią na jednej nodze? Zaiste szybko może się obsunąć.
Chwila śmierci – chwila zmartwychwstania
Pan próbuje tłumaczyć. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość. Będąc kairosem tzn. Bóg jest łaską nie odrywa od chronos. W tym samym czasie (chwili) jedni płaczą, a drudzy się weselą, rodzą się i umierają, budują i rujnują itd. I nie są to stany definitywne, nawet jeśli ktoś twierdzi, że śmierć to koniec.
Kiedy Pan Jezus został pojmany, poddany męce i w końcu ukrzyżowany to uczniowie płakali i zawodzili, a świat uczynił sobie z tego element igrzysk czyli zabawy. Chrześcijanin smuci się z powodu zabijania Syna Bożego, jednakże smutek nie jest zwycięski czy przeważający.
Słyszymy, że zamieni się w radość. Czy nie jest to mowa o zmartwychwstaniu? Chwila śmierci – widzieli, słyszeli, do grobu złożyli – okazała się tylko chwilą, ważną, bardzo ważną, a jednak chwilą. Choć absolutnie dotknęła ona Boga to za chwilę powstał z martwych i przyniósł radość. Na początku trochę taką niedowierzającą, jednak w końcu stała się siłą i fundamentem głoszenia Dobrej Nowiny w tej chwili, w tym czasie.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać bezpośrednio na skrzynkę mailową to przyślij prośbę na maila: robert.wiecek@jezuici.pl
Teksty do propagowania z zaznaczeniem Autora, ale nie w celach komercyjnych. Copyright © o. Robert Więcek SJ