|
|
Tekst ewangelii: Mk 4,21-25
Jezus mówił ludowi: Czy po to wnosi się światło, by je postawić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, aby je postawić na świeczniku? Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha. I mówił im: Uważajcie na to, czego słuchacie. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, pozbawią go i tego, co ma.
Wyjdzie na jaw…
Łudzą się ci, którzy uważają, że ukryć się uda (nie zapominajmy, że o udawanie chodzi). Nie ma takiej możliwości. Składamy podpisy pod naszym życiem, pod naszymi dziełami i one są czytelne.
Łudzą się ci, którzy myślą, że za ich życia ziemskiego nic nie ujrzy światła dziennego. Ukaże się i to w sytuacji najmniej spodziewanej i całkowicie nieprzewidywalnej.
Zapalonego światła nie da się ukryć, bo ono znajdzie najmniejszą szczelinę, by wyjść. Jak promień słońca. Jak smuga światła. Wypowiedziane słowo jest jak ziarno rzucone w ziemię. Wyda owoc w odpowiednim czasie. Dokonane dzieło pozostaje i można je oglądać.
Nasłuchiwanie wieczności
Perspektywą jest wieczność i tylko ona niesie w sobie właściwy sens tego, co codziennością się zwie. Bez tego wymiaru przygniecie nas zwyczajność i wkradnie się zniechęcenie, bylejakość czy płytkość.
Oczywistością jest, że zapaloną świecę stawia się na świeczniku, choć są tacy, którzy będą starali się postawić pod korcem czy pod łóżkiem ryzykując pożar.
Zależy od słuchania. Wieczności się nie widzi, ale nasłuchuje się jej, bo uszy są do słuchania. Skoro wieczność jest materiałem, obiektem wpatrywania się, to jej zaniedbanie czy brak powoduje ślepotę, osłabienie wzroku. Głusi, przygłusi, zagłuszani czy zagłuszeni zagubili w większym czy mniejszym stopniu ów wymiar wieczności.
Stąd uwaga Pana Jezusa: Uważajcie na to, czego słuchacie. To, czego słuchasz przenika i kształtuje życie. Miara wspomniana przez Pana Jezusa też mówi o słuchaniu i wieczności. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą. Żyjesz wiecznością trwając tu na ziemi, starając się przemienić ją w niebo możesz być pewny, że wieczność zawita do twego domu. Skoro żyjesz codziennością i tylko nią to ona stanie się punktem odniesienia.
Do codzienności nie można już nic dodać, bo nie ma tam przestrzeni. Tylko wieczność jest nieogarniona.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać "pięciominutówki" bezpośrednio na adres mailowy wystarczy napisać prośbę na adres: rwiecek@jezuici.plpowrót
|
|
Duchowość
ignacjańska
