|
|
Tekst ewangelii: Mk 8,11-13
Nadeszli faryzeusze i zaczęli rozprawiać z Nim, a chcąc wystawić Go na próbę, domagali się od Niego znaku. On zaś westchnął głęboko w duszy i rzekł: Czemu to plemię domaga się znaku? Zaprawdę powiadam wam: żaden znak nie będzie dany temu plemieniu. I zostawiwszy ich, wsiadł z powrotem do łodzi i odpłynął na drugą stronę.
Po co nam znaki? Czy naprawdę są potrzebne? Komu? Jeśli tak to dlaczego mamy się na nich podpierać? Czy nie wystarczy wiara?
Rozprawiać (się) z Panem
Z jakim zamiarem przychodzimy do Pana Jezusa? Posłuchać i porozmawiać czy rozprawiać z Nim. Pan nie jest równorzędnym partnerem w dialogu miłości, bo w nim jest ktoś kochający i ktoś kochany. W tym zaś – dialogu wiary – z Bożej strony wszelkie przymiotniki są w stopniu najwyższym i jest obecne także pragnienie Boga by być kochanym. Czyż nie jest Pan żebrakiem miłości?
Faryzeusze przyszli, by rozprawiać czyli uważać za święte swoje racje, przekonywać Pana Jezusa, że to oni wiedzą lepiej. Myślę, że nie nadużyję interpretacji, bo dalsza część ewangelii o tym mówi, twierdząc, iż w owym rozprawiać z Nim mieści się też rozprawić się z Nim.
Domagać się znaku - próbować
Jednak domyśleć się możemy, że byli zbici z pantałyku po takich rozmowach, ale ciągle chcą zachować twarz i pojawia się druga postawa, a mianowicie wystawianie na próbę, bo skoro okazałeś się lepszym i mądrzejszym to pokaż nam zgodność słów z czynami, okaż się koherentnym.
To ściśle wiąże się z domaganiem się znaku (dowodu). Tu nie ma nic o wierze, żadnych nawet śladowych znaków zawierzenia. Chcą wymusić, narzucić swoje zdanie. Nie można dyrygować Bogu i Bogiem! Nie chcą wierzyć, chcą tylko próbować Pana. Obyśmy tak wszystko chcieli wypróbować zanim za tym pójdziemy.
Wierzący nie domaga się znaku, bo jest mu on niepotrzebny. Dla wierzącego cały żywot okazuje się znakiem Bożej miłości i Bożego działania. U wierzącego ziarnem posianym od chwili chrztu jest pragnienie, by szukać i znajdować Boga we wszystkim i wszystko w Bogu, dodałbym, szukać, znajdować i uwielbiać! Jeśli nawet domaga się znaku to czyni to w postawie wiary ufnej i pokornej wedle ogrójcowego Ojcze, nie moja, lecz Twoja wola niech się stanie. Jeśli uznasz za stosowne to spełnij mą prośbę! Ta prośba o znak nie jest związaniem Bogu rąk.
Odrzucona miłość
Reakcją Pana Jezusa na owo żądanie znaku okazuje się głębokie westchnienie w duszy. Czyżby moment załamania się? Porusza mnie owo westchnął, bo to jakby jęk odrzuconej po raz kolejny miłości, miłości, która potrzebuje konkretnych, prostych gestów, ale która nie domaga się wielkich znaków.
Stąd to zdziwienie w zapytaniu: Czemu to plemię domaga się znaku? Przecież to Pan Jezus jest znakiem, a to, co mówi i czyni świadczy o jednym: oto przed wami obiecany przez Boga Mesjasz, Zbawiciel, Emmanuel, Bóg-z-nami, Jezus, Bóg-który-zbawia. Powiedział w pewnej chwili: jeśli słowa was nie przekonują to spójrzcie na moje czyny.
Zaprawdę powiadam wam: żaden znak nie będzie dany temu plemieniu. Bo po co miałby być dany? Skoro i tak nie przyjmą! Skoro i tak nie patrzą w kategoriach Bożego obdarowania. Bóg nie rzuca słów na wiatr i nie czyni znaków na pokaz. Pan nie daje dowodów miłości, by przekonać do siebie. On kocha! Gdy znaki mają do czegoś doprowadzić to człowiek je dostrzeże i staną się umocnieniem wiary i w wierze.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać "pięciominutówki" bezpośrednio na adres mailowy wystarczy napisać prośbę na adres: robert.wiecek@jezuici.pl powrót
|
|
Duchowość
ignacjańska
