|
|
Stanę w Bożej obecności.
Wprowadzenie 1: stoję pod Krzyżem i patrzę… nadziwić się nie mogę… zostałem zawieszony obok Niego… jaka moja postawa?
Wprowadzenie 2: prosić o łaskę przylgnięcie do Pana i Króla.
Na początek przeczytam tekst ewangelii: Łk 23,35-43
Gdy ukrzyżowano Jezusa, lud stał i patrzył. Lecz członkowie Wysokiej Rady drwiąco mówili: Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest Mesjaszem, Wybrańcem Bożym. Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: Jeśli Ty jesteś królem żydowskim, wybaw sam siebie. Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: To jest Król żydowski. Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, urągał Mu: Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas. Lecz drugi, karcąc go, rzekł: Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież - sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił. I dodał: Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa. Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju.
(Mój/nasz) Król
O czym tak naprawdę myślę, gdy słyszę tytuł dzisiejszej uroczystości: Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata? Czyż nie ograniczono dziś pojęcia króla do bajkowych opowieści w stylu za siedmioma górami, za siedmioma rzekami? Albo czy nie mówi się o królu w czasie lekcji historii? Czyli mamy albo mit albo przeszłość historyczną.
Dumałem o innych współczesnych określeniach. Może lepiej byłoby mówić o prezesie, dyrektorze, szefie? Albo VIP-ie czy celebrycie? Albo też dyktatorze? Jaki tytuł najpełniej odkreśla w mym sercu obecność Syna Bożego i Jego działanie?
Dla pewności powtórzę, że właśnie dziś, w tę niedzielę jest uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Tutaj trzeba jasno zapytać, że to nie jest święto państwowe, że nie idzie o pochód czy orszak. Brakuje mi tylko jednego co każdy z nas winien dodać, a mianowicie zaimka dzierżawczego: mój/nasz.
Oto Król!
Dopiero w świetle zaimka dzierżawczego (jego obecności lub braku ) wsłuchać się możemy w opis tegoż (mojego, naszego) Króla. Kiedy nie ma tego zaimka to mamy do czynienia z jakimś tam królem. Ewangeliczny zaś opis Króla Wszechświata odbiega jakże bardzo i daleko od baśniowej sagi czy historycznej lekcji. Nie pasuje żadną miarą do naszego wyobrażenia o królu i królowaniu. No właśnie, bo to nie ma być moje/nasze wyobrażenie o królu, ale mój/nasz Król. Co to za król, który ma być na wzór i podobieństwo poddanych? Czy chciałbyś naprawdę, żeby król, twój/nasz król, był na twoją/naszą miarę?
Oto Człowiek, zawołał Piłat wyprowadzając Jezusa ubiczowanego, w cierniowej koronie i wyświechtanym płaszczu wojskowym przed lud. My patrzymy na Ukrzyżowanego wiszącego i konającego na krzyżu i słyszymy: Oto Król! Nawet przeczytać możemy: To jest Król !
Mówi się o obieraniu króla. Istotnie, trzeba go uznać i wybrać, nie moje wyobrażenie, ale Tego, który mi się daje, który przede mną staje. Nie takiego, który mi się wydaje, ale Tego, który takim a nie innym daje się mi. Ten Król chce zaangażowania, wejścia w relację, nawiązania więzi. Przymuszony? Żadną miarą.
Wierni poddani
To właśnie przed Krzyżem dokonuje się obieranie Króla, mojego/naszego Króla. Ci, którzy Go wybierają stają się poddanymi. Nie są niewolnikami. Stają się sługami na wzór Sługi. Nie chcą, by im służono, lecz na wzór Króla służą. Mówi się o wiernych poddanych. Wierni czyli wierzący. Św. Ignacy w medytacji o Wołaniu Króla takie słowa wkłada w usta Jezusa Chrystusa: ten, co zechciałby pójść za mną, powinien ze mną się trudzić, aby idąc za mną w cierpieniu, szedł też za mną i w chwale. Wierny idzie pod Krzyż i na krzyż (jeśli trzeba) i uczestniczy w Zmartwychwstaniu. Idzie, bo to jest D(d)roga.
Gdy ukrzyżowano Jezusa, lud stał i patrzył. Modlimy się psalmem oto lud wierny szukający Pana. Czy można coś innego zrobić wobec tej Tajemnicy? Oczywiście, można drwić, naigrawać się, urągać. Obyśmy się opamiętali w odpowiednim czasie. Obyśmy mieli pokorę i odwagę zwrócenia się do Niego: Jezu, mój Królu, nasz Królu wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa. Obyśmy usłyszeli: Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju.
Na koniec wspomnianej medytacji z Ćwiczeń duchownych skierowana jest do rekolektanta następująca zachęta:
Ci zaś, co chcieliby więcej [go] kochać i odznaczyć się we wszelakiej służbie swego Króla wiecznego i Pana wszech rzeczy, nie tylko ofiarują się całkowicie na trud, ale nadto działając przeciw własnej zmysłowości i przeciw swej miłości cielesnej i światowej, złoża z siebie ofiarę większej wartości i większej wagi, tak mówiąc:
Odwieczny Panie wszystkich rzeczy! Oto przy twej łaskawej pomocy składam ofiarowanie swoje w obliczu nieskończonej Dobroci twojej i przed oczami chwalebnej Matki twojej i wszystkich świętych dworu niebieskiego, [oświadczając], że chcę i pragnę i taka jest moja dobrze rozważona decyzja, jeśli to tylko jest ku twojej większej służbie i chwale, naśladować Cię w znoszeniu wszystkich krzywd i wszelakiej zniewagi i we wszelkim ubóstwie, tak zewnętrznym jak i duchowym, jeśli tylko najświętszy Majestat twój zechce mię wybrać i przyjąć do takiego rodzaju i stanu życia.
A co ja uczynię? A co ty uczynisz? A co my uczynimy?
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać "pięciominutówki" bezpośrednio na adres mailowy wystarczy napisać prośbę na adres: robert.wiecek@jezuici.pl powrót
|
|
Duchowość
ignacjańska
