|
|
Tekst ewangelii: Mt 28,8-15
Gdy anioł przemówił do niewiast, one pośpiesznie oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i biegły oznajmić to Jego uczniom. A oto Jezus stanął przed nimi i rzekł: Witajcie. One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą. Gdy one były w drodze, niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło. Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali. A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu. Ci więc wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między Żydami i trwa aż do dnia dzisiejszego.
Wierzymy na słowo
Oto krucha moc świadectwa, albowiem ono w słabości się doskonali. Niewiasty z bojaźnią i wielką radością biegną oznajmić uczniom to, co usłyszały od aniołów. Piotr razem z Jedenastoma staje wobec tłumów i przemawia do nich donośnym głosem opowiadając o swoim spotkaniu z Jezusem Chrystusem.
Są w stanie to uczynić, bo uwierzyli Słowu, które stało się ciałem i zamieszkało między nami, bo poszli za i z Jezusem. Są przyjaciółmi Pana! Ze znanego dialogu Małego Księcia z lisem dowiadujemy się, że ludzie kupują tak wiele rzeczy w sklepach, ale, że przyjaźni nie da się kupić. Przyjaźń potrzebuje czasu i cierpliwości. Być blisko Jezusa, sycić się słowem Bożym uzdalnia do głoszenia Dobrej Nowiny, do nastawania w porę i nie w porę, do ogłaszania, że On jest Królem i Zbawicielem.
Piotr ogłaszając Jezusa Chrystusa zakończył przemowę słowami tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami. Głosimy bowiem to, czego jesteśmy świadkami. Tak, jak każdy potrafi. I czynimy to z drżeniem, jak podkreśla św. Paweł, Apostoł Narodów. To nie są pogłoski. To są fakty, których jestem uczestnikiem.
Nie lękajcie się!
Nie sposób nie zauważyć jakże pięknego gestu kobiet, które w pośpiechu nie przeoczyły obecności Jezusa. Nie zaaferowały się tym, co i jak powiedzieć, by dotarło do uczniów. Cieszą się i pełne radości rozglądają wokoło. Wtedy to Jezus stanął przed nimi i przywitał je serdecznie. A one podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. Jakże ważnym był dla nich!
Widać też jak Pan Jezus je znał. Zmartwychwstały bowiem zna tajemnice naszych serc i daje odpowiedzi na to, co w nich kiełkuje, a dokładnie jakie podszepty słyszą. Zwraca się do nich z jakże potrzebnym dla głosiciela zaproszeniem: Nie bójcie się. Tam, gdzie jest Zmartwychwstały tam nie ma lęku! Bo zmartwychwstanie ogłasza miłość i miłosierdzie, które są wolne od lęku.
Powraca bycie świadkiem. Bez lęku, w miłości i z miłosierdziem idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą. Albowiem przez głoszenie słowa, jakże kruchy środek, spodobało się Bogu docierać do człowieka i napełniać go nadzieją.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać "pięciominutówki" bezpośrednio na adres mailowy wystarczy napisać prośbę na adres: robert.wiecek@jezuici.pl powrót
|
|
Duchowość
ignacjańska
