|
|
Tekst ewangelii: J 8,51-59
Jezus powiedział do Żydów: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli kto zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki. Rzekli do Niego Żydzi: Teraz wiemy, że jesteś opętany. Abraham umarł i prorocy - a Ty mówisz: Jeśli kto zachowa moją naukę, ten śmierci nie zazna na wieki. Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Abrahama, który przecież umarł? I prorocy pomarli. Kim Ty siebie czynisz? Odpowiedział Jezus: Jeżeli Ja sam siebie otaczam chwałą, chwała moja jest niczym. Ale jest Ojciec mój, który Mnie chwałą otacza, o którym wy mówicie: Jest naszym Bogiem, ale wy Go nie znacie. Ja Go jednak znam. Gdybym powiedział, że Go nie znam, byłbym podobnie jak wy - kłamcą. Ale Ja Go znam i słowa Jego zachowuję. Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień - ujrzał /go/ i ucieszył się. Na to rzekli do Niego Żydzi: Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś? Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, Ja jestem. Porwali więc kamienie, aby je rzucić na Niego. Jezus jednak ukrył się i wyszedł ze świątyni.
Kim Ty siebie czynisz?
Pada konkretne pytanie skierowane do Pana Jezusa. I rozlega się ono także i dziś do Niego i do każdego z nas. Odpowiedź Jezusa zadziwia, bo wsłuchując się w przekaz ewangeliczny moglibyśmy powiedzieć, iż Jezus mówi, że jest nikim poza Ojcem, a więc… nie może siebie kimś uczynić! Zaiste bez Boga nikim jesteśmy i nie możemy nic uczynić sensownego.
Syn Boży ciągle powtarza, że to, co mówi to usłyszał od Ojca, że to, co czyni to widział u Ojca. Dziecko samo z siebie nie może się począć i narodzić. Ma ojca i matkę, a jeszcze wcześniej, jeszcze przed założeniem świata zaistniał u Boga. To On nas stwarza i utrzymuje przy życiu. Cały czas przed nami rozciąga się perspektywa życia wiecznego, o które Ojciec się stara.
Jeśli bowiem do naszego stawania się przyłożymy miarę ludzką to niewiele przestrzeni nam pozostaje. Jakże się tą miarą ograniczamy! Żydzi wspominają Abrahama i proroków, którzy dla nich są autorytetami i rzekłbym kamieniami milowymi na drodze wiary. Jednak wiedzą, że ci pomarli, że ich nauka nie sprawiła, że stali się wieczni. Ograniczyli sposób patrzenia do wymiaru ziemskiego, a więc już nie może wejść światło nadziei, które pokazuje, że nie zaznamy śmierci na wieki.
Kim jestem – pochodzi od Ojca
Czy jestem większy od czy mniejszy od to także niesie w sobie ludzkie miary. Trzeba mieć wzorce, jednak jedna jest Droga! Wzorce pokazują nam możliwość osiągnięcia pełni, jednak nie mamy ich naśladować, a mamy iść po śladach Tego, który jest samym Życiem. Tylko życie przy Źródle da nam strumienie wody żywej, wody na życie wieczne. Każde oddalenie się od Niego sprawia, że tracimy tożsamość, a co za tym idzie orientację.
Tożsamość jest mi dana w darze. Jestem więc darem Bożym. Czy nie jest to piękne w swej wymowie? I tej realnej i tej symbolicznej. Jestem darem dla najbliższych i otoczenia. Jestem znakiem Bożej obecności. Czy tylko w teorii? Dziecko Boże nigdy nie przestaje nim być, bo Ojciec kocha każde i o każdym pamięta. Do tego odnoszą się słowa Pana, że żadna z owiec nie zginie, bo o wszystkie troszczy się Bóg.
W tej perspektywie znajdują się słowa Jezusa: Jeśli kto zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki. To nie jest opętanie, jak twierdzą Żydzi. Niemożność, którą wykazują jest właśnie upadnięciem w pokusę demona, który ciągle podszeptuje, że na pewno nie umrzemy (to z Księgi Rodzaju), a gotuje nam okrutny los niewolników grzechu z perspektywą śmierci wiecznej, potępienia.
Ja jestem
Nie wierzą, a więc pytają o tożsamość: Kim Ty siebie czynisz? Odpowiedź Jezusa ukazuje prawdę o nas. Jesteśmy kimś tylko i wyłącznie w Bogu. Padają ważkie słowa: Jeżeli Ja sam siebie otaczam chwałą, chwała moja jest niczym. Punktem odniesienia do tożsamości jest Ojciec. Na ile jest moim Ojcem na tyle jestem świadom kim jestem i skąd pochodzę.
Nie wystarczy mówić, że jest naszym Bogiem! Trzeba Go znać! Nieznajomość sprawia, że nie wiemy kim jest, a więc zachowujemy dystans nie do przebycia. Nieznajomy jest w rzeczywistości nikim. Mówić, że znam nie znając jest kłamstwem. Tak więc poznawanie Boga, przybliżanie się do Niego jest podstawowym wymogiem we wzroście świadomości siebie.
Wtedy padną słowa, które wzbudziły tak ogromny gniew i nienawiść u tych, co słuchali Pana Jezusa, że porwali kamienie, by Go ukamienować. Owo biblijne Ja jestem, które objawia imię Boga, Jego tożsamość, a świadczące o utożsamieniu się z Nim. Skoro od Niego pochodzę to ja jestem. Bez Niego mnie nie ma. Zanim Abram stał się, Ja jestem. Powracam do myśli z początku – przed założeniem świata zaistniałem w Jego Sercu, a więc jestem.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać "pięciominutówki" bezpośrednio na adres mailowy wystarczy napisać prośbę na adres: robert.wiecek@jezuici.pl powrót
|
|
Duchowość
ignacjańska
