|
|
Tekst ewangelii: J 13,16-20
Kiedy Jezus umył uczniom nogi, powiedział im: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał. Wiedząc to będziecie błogosławieni, gdy według tego będziecie postępować. Nie mówię o was wszystkich. Ja wiem, których wybrałem; lecz /potrzeba/, aby się wypełniło Pismo: Kto ze Mną spożywa chleb, ten podniósł na Mnie swoją piętę. Już teraz, zanim się to stanie, mówię wam, abyście, gdy się stanie, uwierzyli, że Ja jestem. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, Mnie przyjmuje. A kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał.
Umył nogi...
Prosty i jakże wymowny gest. Z reguły każdy myje sam swoje nogi. Jeśli nie umie – dziecko lub nie może – chory, wtedy jest ktoś kto to czyni. Mama wobec dziecka, opiekun wobec chorego. Nogi potrzebują obmycia, bo one są najbliżej ziemi i kurz na nich osiada. Zmęczone odpoczywają gdy wylewa się na nie strumień wody.
W społecznościach gdzie panowało niewolnictwo posługę tę wykonywał niewolnik. Przecież wielcy panowie nie mogą się schylić, by obmyć sobie stopy. Przecież mają po to niewolników, by tak poniżające czynności wykonywać. Pan Jezus ukazuje prawdziwą wartość tego gestu.
Służba nigdy nie jest poniżeniem (się). Nie ma czynności poniżających jeśli niosą one prawdziwą służbę miłości. Pomyślmy o św. Franciszku z Asyżu i całowaniu trędowatego. Przypomnijmy sobie św. Ignacego Loyolę, który sam i zachęcał swoich towarzyszy, by szli do tych, których ludzie się wstydzą, od których odwracają głowę.
Styl Jezusa
Człowiek jest stworzony, by osiągnąć życie wieczne, a drogą jest służba Bogu. Ta zaś w języku konkretu przekłada się na służbę. Pan Jezus nie tylko mówił o miłości. On wcielił ją w życie. Miłość wcieliła się, aby się w całej pełni objawić. I zaskoczyła! Bo raczej żaden z ludzi nie spodziewał się, że to tak właśnie będzie.
Miłość się nie wywyższa (w sensie pychy). Miłujący wie dobrze, że sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał. Trzeba to nam sobie wbić do głowy. Nie będziemy wiedzieć lepiej od Boga. Nie starajmy się poprawić Jego prowadzenia czy przymuszać Go do wypełniania naszych scenariuszy. Miłujący wie, że czerpie z Miłości, z Boga i dlatego wiedza ta (nie tylko teoretyczna ale i praktyczna) sprawia, że będzie błogosławiony.
Właśnie to zdanie jest stylem życia chrześcijanina. Według tego macie postępować – powtarza Pan wybranym. Pan Jezus przyszedł nie po to, aby Mu służono, ale aby służyć i dać życie, bo miłość jest ofiarą, nie losu, a ofiarą wolnego wyboru, zgody na plan Ojca, wypełnienia co do joty tego, co wola Boża przedstawia.
Podniesienie pięty – podniesienie oczu
Jeśli tego nie wypełniamy to podnosimy piętę! Tak, gryziemy rękę, która nas karmi. Od obmycia stóp przeszliśmy do pięty. Wyobrażając sobie ten ruch zastanówmy się nad jego elementami. Po pierwsze podnosić. I pozytywne i negatywne znaczenie niesie w sobie. W naszym kontekście jest to wywyższanie się, bycie zuchwałym, bezczelnym, zmiana usposobienia na gorsze. Nie jest to podniesienie standardów Bożych!
Zdarza się taki ruch, ale ten nie przekreśla człowieka. Zaparcie się czy zdrada Pana jest niezwykle bolesna, ale Ten, który za nas umarł i dla nas zmartwychwstał nie zabija! On podnosi wzrok – zarówno w przypadku Judasza jak i Piotra – by obdarować człowieka miłością, by dać mu kolejną szansę. My też nie mamy potępiać siebie czy innych. Zanim się to stanie, mówię wam, abyście, gdy się stanie, uwierzyli, że Ja jestem.
Chrześcijanin przyjmując Chrystusa zmienia swoje życie! Wie, że niesie Syna i Ojca. Wie też, że jest tak samo posłany, a więc ma żyć tym samym stylem co Jezus Chrystus. Chrześcijanin bez Chrystusa jest nikim! Przestaje być sobą.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać "pięciominutówki" bezpośrednio na adres mailowy wystarczy napisać prośbę na adres: robert.wiecek@jezuici.plpowrót
|
|
Duchowość
ignacjańska
