|
|
Stanę w Bożej obecności.
Wprowadzenie 1: trwam przy Jezusie „wbrew” temu, co mnie spotyka… słucham bardziej Jezusa niż ludzi… odkrywam, że Jego troska przekracza wszelkie ludzkie wyobrażenia.
Wprowadzenie 2: prosić o łaskę życia w prawdzie i prawdą.
Na początek przeczytam tekst ewangelii: Mt 10,26-33
Jezus powiedział do swoich apostołów: Nie bójcie się ludzi. Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach! Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież żaden z nich bez woli Ojca waszego nie spadnie na ziemię. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.
Nie bójcie się ludzi
Jak dobrze wiemy, z własnego i innych przykładu, największym wrogiem człowieka jest nieprzyjaciel natury ludzkiej, szatan, a jego orężem jest lęk. Diabeł karmi się strachem człowieka. Mówi się, że lęk paraliżuje i jest to prawdą. W jednym z ludowych sentencji słyszymy, że strach ma wielkie oczy i jest to prawdą. Ten, co poddaje się lękowi staje się jego niewolnikiem. Lęk związany jest z reguły z niewiadomą.
Czemu nie mamy się bać ludzi? Bo tak naprawdę cóż mogą nam uczynić? Bardzo wiele krzywdy? Tak, ale i bardzo wiele dobra. Obgadać i zhańbić imię? Tak, ale i powiedzieć dobre słowo. Nie mamy żyć po to, by się ludziom pokazać ani by zadowalać wszystkich naokoło, bo jeszcze się taki nie narodził, który wszystkich by usatysfakcjonował.
Pamiętamy scenę z Dziejów Apostolskich, w której Apostołowie są zaprowadzeni przed Sanhedryn (w większości składający się z tych samych osób, które skazały na śmierć Jezusa) i kiedy otrzymują zakaz głoszenia w imię Pana odważnie odpowiadają: Trzeba nam bardziej słuchać Boga niż ludzi. Chrześcijanin jest człowiekiem odważnym! Tylko odważne przeciwstawienie się lękowi sprawia, że ten znika lub zmniejsza się znacznie.
Bliski
Chrześcijanin jest człowiekiem prawym, a ta prawość związana jest na pierwszym miejscu z prawdą. Żyjemy w prawdzie i prawdą. Życie to nie ma w sobie lęku. Prawda bowiem nie boi się! Nie musi się bać, bo ukrywanie świadczy o zatajaniu, chęci uniknięcia skutków myśli, słów czy czynów. Tymczasem uczeń Chrystusa wie dobrze, że nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć.
Starając się być człowiekiem prawym nie boję się ludzi, bo stają się oni dla mnie coraz bardziej braćmi i siostrami (w akcie stworzenia nimi są!). Prawda was wyzwoli, mówi Pan Jezus. I to kolejny element „układanki”. Chrześcijanin jest człowiekiem wolnym (nie mylić z rozwiązłym). Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach! Przecież skoro drugi jest mi bliski (od tego pochodzi także bliźni) to zależy mi, by żył w prawdzie, by był wolny, by się nie lękał.
Nie boję się...
Znamy piosenkę Arki Noego, która mówi o braku lęku i źródle tego „braku”: Nie boję się gdy ciemno jest, Ojciec za rękę prowadzi mnie... Dziękuję Ci Tato za wszystko co robisz, że bawisz się ze mną na rękach mnie nosisz. Dziękuję Ci Tato i wiem to na pewno przez cały dzień czuwasz nade mną. (…) Czasem się martwię czegoś nie umiem Ty mnie pocieszasz i mnie rozumiesz. Śmieję się głośno kiedy żartujesz bardzo Cię kocham i potrzebuję. (…) Nasz Ojciec mieszka w niebie, kocha mnie i Ciebie. On nas kocha, kocha mnie i Ciebie...
Ojciec dał nam Jednorodzonego Syna, byśmy się nie lękali. Jego Krew sprawiła, że mamy życie wieczne. W Jego już na zawsze otwartych ramionach jesteśmy. Uwierz, że Ojciec troszczy się o kwiatki, wróble, listki. Uwierz, że troszczy się o ciebie, bo On jeden zna liczbę włosów na twej głowie. Uwierzmy, że jesteśmy ważniejsi niż wiele wróbli – to jest powód do tego, by lęk nie zwyciężał.
Zaiste należy – z wolnej woli, z odwagą, w prawdzie i wolności przyznawać się do Syna przed ludźmi, nie na pokaz lub by się pokazać. To uznanie i wyznanie, że On jest jedynym Królem i Panem. Przyznać się do Jezusa sprawia, że jesteśmy rozpoznawani przez Niego i przez Ojca i… przez ludzi naokoło. O ileż obficiej spłynęła na nas wszystkich łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa (Rz 5,15).
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać "pięciominutówki" bezpośrednio na adres mailowy wystarczy napisać prośbę na adres: robert.wiecek@jezuici.plpowrót
|
|
Duchowość
ignacjańska
