|
|
Tekst ewangelii: Mk 16,15-18
Po swoim zmartwychwstaniu Jezus ukazał się Jedenastu i powiedział do nich: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie.
Po zmartwychwstaniu
To jest podstawowa intuicja. Bez doświadczenia zmartwychwstania, które dokonuje się w spotkaniu ze Zmartwychwstałym nie dotrze do nas w całej pełni posłanie misyjne. Teoretycznie będziemy je znali (i to nawet bardzo dobrze), jednak wcielenie będzie na żadnym lub niskim poziomie.
Takiego spotkania jesteśmy świadkami w dniu, w którym rozważamy tajemnicę nawrócenia św. Pawła z Tarsu. U bram Damaszku spotkał Zmartwychwstałego, wszak już jest po tym Wydarzeniu. Wiemy o elemencie światła, które powala na ziemię. To światło, które świętego nasyca, a grzesznika poraża. Trzeba nam tego spotkania, by nie spaliła nas wieść i doświadczenie nieba, do którego zostaliśmy wezwani.
Czytamy bowiem, że Paweł (jeszcze Szaweł) stracił wzrok. Taką moc ma Zmartwychwstały. On uzdalnia nas do tego, że nie tracimy wzroku. To światło wypalające nieczystość, która nie pozwala widzieć, porządkujące, by wszystko było na swoim miejscu. Zniszczeniu ulega to, co jest przeszkodą. Pozostaje i to o wiele bardziej oczyszczone to, co Boże. Zostaje złoto najczystszej miłości.
W zmartwychwstaniu
Tak więc to wydarzenie u bram Damaszku nosi znamiona „zmartwychwstania”, albowiem spotkanie ze Zmartwychwstałym do tego ma prowadzić. Czyż nie jest to nowy sposób bycia? Na ten czas niewiele o nim wiemy. Cytując Pawła mówimy o nowym stworzeniu, o nowej ziemi i nowym niebie, o nowości w Jezusie Chrystusie. Odkrywaniem nowego stylu życia, patrzenia na świat, wręcz nową mentalnością, której fundamentem i wspólnym mianownikiem jest Chrystus.
U Apostoła Pawła wybrzmiało to w jednym z jego listów, w którym pisze: … teraz już nie ja żyję, ale żyje w mnie Chrystus. Smakując te słowa odnieśmy je do z-martwych-powstawania.
Spoglądając z tej perspektywy rzec możemy, że śmierć nie jest straszna, nie przeraża. To nie oznacza, że nie ma w nas lęku przed nią. Wierzymy nie w śmierć, a w życie. Wierzymy w zmartwychwstanie. Wierzymy w rzeczywistość obiecaną nam przez Ojca, o której niewiele powiedzieć umiemy. Wierzymy na Słowo! Zmartwychwstanie nie uwalnia nas od konieczności przejścia przez bramę śmierci. Daje nam nadzieję życia na wieki.
Ku zmartwychwstaniu
Dopiero teraz wspomnieć możemy w rozważaniu o wezwaniu idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kontemplując życie Boże w św. Pawle nie sposób nie pochylić się nad tytułem Apostoł Narodów (dokładnie trzeba byłoby powiedzieć pogan). Dotknięty przez Pana po spotkaniu z Nim wyrusza w świat, by ogłaszać Dobrą Nowinę o zbawieniu.
Wziął sobie do serca słowa Pańskie, że kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. To nie jest jakaś zabawa. To jest wybór między wieczną śmiercią i wiecznym życiem. Nie taki oczywisty! Wszak pozostaje wolność wyboru. Kto uwierzy i przyjmie… kto nie uwierzy i nie przyjmie…
Dopiero po spotkaniu ze Zmartwychwstałym dociera do głębi wezwanie misyjne, bo ma mi zależeć, by każdy został zbawiony. Tak samo dopiero po przyjęciu ewangelii, a potem po wyruszeniu w drogę i rozpoczęciu jej głoszenia znaki towarzyszyć będą. Konkretne aż do bólu. Znaki mówiące o wolności, o nowości, o byciu w innym wymiarze. Czyż nie jest to mowa o zmartwychwstaniu? Czyż nie są to już nam dane owoce tegoż Wydarzenia?
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać "pięciominutówki" bezpośrednio na adres mailowy wystarczy napisać prośbę na adres: robert.wiecek@jezuici.pl powrót
|
|
Duchowość
ignacjańska
