|
|
Tekst ewangelii: Mt 19,13-15
Przynoszono do Jezusa dzieci, aby włożył na nie ręce i pomodlił się za nie; a uczniowie szorstko zabraniali im tego. Lecz Jezus rzekł: Dopuście dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie. Włożył na nie ręce i poszedł stamtąd.
Potrzeba błogosławieństwa-modlitwy
Z reguły rodzice wiedzą, co jest potrzebne ich dzieciom. Chyba, że wychowują swe dzieci tak, aby zaspokoiły ich niespełnione marzenia, a wtedy już myślą tylko o sobie, a nie o ich potrzebach. Jedyność i niepowtarzalność wymaga cierpliwości, ale i odwagi. Sami z siebie nie jesteśmy w stanie do niej dotrzeć. Dlatego potrzeba błogosławieństwa – modlitwy.
Syn zostawił nam sakramenty, a Kościół dzieli się nimi. Są one widzialnym znakiem łaski, widzialnym znakiem miłości Bożej i otaczają najważniejsze chwile życia ludzkiego. Początek opromieniony jest sakramentem chrztu świętego i niezmierzonym strumieniem łaski. Potem przychodzi sakrament pojednania i Komunii św., a są one potrzebne w codzienności, by jak najlepiej przechodzić każdy dzień. Kiedy człek dorośnie i staje przed ważnymi wyborami otrzymuje w Kościele sakrament bierzmowania – pełnię Ducha Świętego niezbędną do prawdziwego, autentycznego życia chrześcijańskiego. Gdy dokonuje się wybór konkretnej, niełatwej przecież drogi życiowej u jej początku stoi sakrament małżeństwa i kapłaństwa. A kiedy choroba i cierpienie dosięga zawsze prosić możemy o sakrament namaszczenia chorych. Jego szczególnym wymiarem jest wiatyk dawany na chwilę przejścia przez bramę śmierci.
Przynosimy dzieci do Pana Jezusa, do Kościoła. Przychodzimy sami i otrzymujemy te dary. Sam Jezus wkłada na nas ręce i modli się nad nami. To Jezus rozgrzesza. To Jezus daje swoje ciało. To Jezus obiecuje, że będzie z nami we wszystkim po wszystkie dni, aż do skończenia świata.
Zabranianie a klienckie widzimisię
Kimże jest ten, kto szorstko zabrania przychodzenia do Jezusa? Przede wszystkim ja sam znajdując dziesiątki argumentów dla potwierdzenia własnych wizji i zapatrywań. To kwestia niezrozumienia dziecięctwa Bożego. To kwestia wydoroślenia, które zabiło fakt bycia dzieckiem Bożym, a więc możliwość przychodzenia do Ojca z prośbą o błogosławieństwo.
Często podobni jesteśmy do psów ogrodnika, których cechą podstawową jest to, że same nie zjedzą i drugiemu nie dadzą. Ilu takich rodziców, którzy nie korzystają z łaski i nie pozwalają swym dzieciom. Nie chcą pamiętać, że czym skorupka na młodość nasiąknie, tym na starość trąci.
Nie, nie dajmy się zwieść nagonce na Kościół (tutaj na myśli z reguły ma się biskupów i kapłanów), że zabrania przychodzić ludziom do Pana Jezusa. Kościół to nie jest supermarket. Kościół to nie jest sklep, gdzie wchodzisz, płacisz i żądasz. W domu nic mi się nie należy. Jeśli w nim jestem, to wszystko jest moje. To sprawa przynależności, a wtedy mam wszystko do mej dyspozycji. Przecież do sakramentów przymuszać nie można! Sakramenty nie są także na wynos. Nosimy na sobie wiele rzeczy, a o ich pochodzeniu nie mamy zielonego pojęcia. Jeśli ktoś zwróci uwagę, że dana rzecz nie jest dobra to krzyk oburzenia się rozlega.
Nie przeszkadzać!
Chrześcijanin nie ma zamykać Pana tylko i wyłącznie dla siebie. Ma uważnie słuchać czego chce Pan i to wcielać w życie. Nie moje widzimisię, nieudolna obrona Boga, a wezwanie Pana Jezusa do przynoszenia Mu dzieci, aby włożył na nie ręce i pomodlił się za nie. Nie wyznacza miar, limitów w przychodzeniu do Mistrza. Robi wszystko, by jak najwięcej ludzi (choć wcale nie chodzi o ilość w sensie masówki) dotarło do Jezusa, rzekłbym otarło się o Niego, jak owa kobieta cierpiąca na krwotok.
Szorstkie zabranianie powoduje zranienia. Dziecko nie rozumie od razu dlaczego nie może, a przecież nie pozwolimy, by wszystkiego doświadczyło na swej skórze. Trzeba niebywałej delikatności i jednocześnie odwagi w umiejętnym kształtowaniu dziecka. Dlatego wsłuchać się należy w słowa Pana: Dopuście dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie. Oto nasza misja: sprawić, by dzieci odnalazły Ojca, Syna i Ducha. Zrobić to, co możliwe (godziwe, dobre, prawdziwe), aby dzieci doszły do Niego.
Św. Ignacy na początku Ćwiczeń duchownych spośród wielu uwag daje jedną dającemu rekolekcje, a mianowicie, by ten nie przeszkadzał. Ma być jak języczek u wagi (nie o ucieczce czy obojętności jest mowa!). Dlaczego? Bo Bóg chce bezpośrednio spotkać się z człowiekiem. Nie możemy być przeszkodą w spełnieniu się tego spotkania. Nie przeszkadzać nie oznacza pozwalać na wszystko.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać "pięciominutówki" bezpośrednio na adres mailowy wystarczy napisać prośbę na adres: robert.wiecek@jezuici.plpowrót
|
|
Duchowość
ignacjańska
