|
|
Tekst ewangelii: Łk 16,19-31
Jezus powiedział do faryzeuszów: Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu. Lecz Abraham odrzekł: Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać. Tamten rzekł: Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki. Lecz Abraham odparł: Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają. Nie, ojcze Abrahamie - odrzekł tamten - lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą. Odpowiedział mu: Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą.
Dwie historie tak blisko siebie, a poznane dopiero po zakończeniu żywota. Człowiek obok człowieka. Człowiek jest szansą dla człowieka. Prawda o naszym istnieniu. Jakaż ogromna dysproporcja, której dziś już się nikt nie dziwuje! Z jednej strony pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił, a z drugiej leżący na drodze żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz, pragnie odpadkami się najeść. Obraz rzeczywistości! Ułomność jednego i drugiego widzimy jak na dłoni, choć pewnie trudniej u pewnego bogacza.
Ułomności bogacza
Pierwsza rzecz to anonimowość. Mówi Pismo, że człowiek, który zaufał bogactwom podobny jest do zwierzęcia, które ginie. Mocne i trudne słowa. Być może dla naszego wydelikaconego ucha. Ciekawe, że inne sytuacje, w których dokonuje się zbrodni nie wzbudzają żadnego poruszenia, najwyżej tzw. tolerancję, która jest aprobatą czyli zgodą. Żyje w przekonaniu, że jest znany, a tymczasem okrywa go chmura zapomnienia.
Druga ułomność to ślepota tegoż człowieka. Żyje sobie i nawet nie wie, że jest ślepcem. Nie widzi (a jest to ślepota zawiniona) człowieka, któremu bez wysiłku mógłby pomóc.
Trzecia ułomność to brak używania rozumu (powracam do mocnych słów o zwierzęciu), bo zaiste nic nie musiał robić, by Łazarza wspomóc, a co za tym idzie zatracanie zdolności pamiętania. Abraham mówi krótko: wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra i nie chciał ich dobrze wykorzystać.
Ułomność Łazarza
A ułomność Łazarza? Jest chory. Z opisu widzimy, że w tym samym czasie jego choroba jest ułomnością i bogactwem. Nie ma nic i składa swą ufność w ręce człowieka. Nie żąda, nie jest pretensjonalny, nie obwinia całego świata o swój stan. Zapewne u podstaw leży jego zaufanie do Boga. Bo wie, że u Niego nie jest jednym z wielu, anonimowym stworzeniem.
Wielu by powiedziało, że ułomnością Łazarza jest to, że się narodził, bo tylko sprawia kłopot ludziom naokoło: przeszkadza przecież swym widokiem wchodzącym na ucztę do bogacza. Myślę, że Łazarz widząc, że od człowieka niewiele może oczekiwać jeszcze bardziej zwrócił się do Boga (a nie jak to czynią niektórzy odwracając się od Najwyższego i czyniąc Go głównym winnym). Choroba ogranicza? Być może w jakimś wymiarze. U tego biedaka widzimy, że nie, bo on wie, że niewiele potrzeba, by żyć. Nie chce wykwintnych potraw, przednich trunków czy specjalnego traktowania. On tylko pragnie nasycić się odpadkami ze stołu bogacza. Łazarz otrzymał niedolę i jakże dobrze z niej skorzystał.
I jeszcze ostatni element wspomnianych wyżej zwierząt. Okazuje się, że to właśnie one jako jedyne pomagały żebrakowi: nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody.
Bóg leczy
Mówi się jakie życie taka śmierć. Zmienić trzeba trochę: jakie życie taka wieczność. Liczy się ostatnie zdanie, postawienie kropki. Bo jest szansa! Bóg zawsze ją daje!
Bóg leczy nas z naszych ułomności. Ciągle nam powtarza, że nas kocha, nie jako bezkształtne ciało, zygotę, zlepek komórek, ale po imieniu nas zna, w konkrecie osobistej historii. Zanim jeszcze powstaliśmy w łonie matki już byliśmy kochani. Odrzućmy więc szatańskie kłamstwo, że nie jesteśmy kochani.
On w swej łaskawości otwiera nam oczy, byśmy widzieli swe życie Jego oczyma, a przez to także życie innych braci i sióstr i całej ludzkości. Odrzućmy pokusy złego do beznadziei, rozgoryczenia, zniechęcenia i rozpaczy. Wyrzeknijmy się także podszeptów, żeby zająć się tylko sobą (że innymi zajmą się inni czyli nikt).
Pan w swym miłosierdziu objawia nam także swoją opatrzność. On troszczy się o nas i wie czego nam naprawdę potrzeba. On widzi dalej i głębiej. Patrzy z punktu widzenia wieczności, a nie doczesności. Odrzućmy więc pogoń za bogactwem wszelkiego rodzaju, za spełnianiem naszych pożądań (zachcianek), za używaniem bez żadnej kontroli i miary.
Kropla zbawienia
To w Jezusie Chrystusie, to w Jego imię przychodzi do nas pociecha i ukojenie, ta kropla wody na palcu przyniesiona. On pokonał ową przepaść, która powstała przez złego ducha (zło, grzech, śmierć). Pan lituje się nad nami!
Póki żyjemy istnieje możliwość opamiętania się.
Wiara w Pana naszego Jezusa Chrystusa, którą przyjęliśmy na chrzcie świętym. Mamy wszelkie możliwe narzędzia do tego, by żyć dobrze, by dostać się na łono Abrahama. Jednak, znowu jakże mocne słowa padają: Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą. Dostaliśmy dekalog, dostaliśmy osiem błogosławieństw. Oto krople zbawienia.
Przede wszystkim dostaliśmy dar zmartwychwstania Syna Bożego, abyśmy mieli współuczestnictwo w Nim. Spotkaliśmy Pana! Obyśmy o tym pamiętali, obyśmy skorzystali z tego Daru nad darami. Obyśmy przejrzeli za życia, a nie dopiero po śmierci.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać "pięciominutówki" bezpośrednio na adres mailowy wystarczy napisać prośbę na adres: rwiecek@jezuici.plpowrót
|
|
Duchowość
ignacjańska
