Tekst ewangelii: Mk 3,13-19
Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki, i by mieli władzę wypędzać złe duchy. Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał.
Na górze
Powołanie to jest zaproszenie na górę. Dobrze wiemy, że góra oznacza miejsce spotkania, przebywania. I to jest istotą powołania. Być z Bogiem czy też jak napisał Marek ewangelista towarzyszyć Mu. Mówimy więc o współuczestnictwie w Jego misji, w Jego dziele zbawienia. Mówimy o wejściu w Jego ślady.
„Góra” w tym świetle staje się najważniejszym miejscem dla powołanego. Cokolwiek się dzieje w życiu ziemskim Syna Bożego w sposób nierozerwalny powiązane jest z Jego relacją z Ojcem. Trwa w niej. Syci się nią. To na górze dostaje konkretne światła. Ważne decyzje tam się podejmuje. Dziś mamy wybór Dwunastu. Warto w tym momencie przypomnieć sobie górę spełnienia, którą była Golgota.
Owo na górze też może przywodzić na myśl u władzy. Jednak nie jest władza dominująca. Przywołując do siebie Pan Jezus powtarza: jeśli chcesz. Jego zaproszenie nie ma nic wspólnego z rozkazem, bo ma władzę. On nie czyni niczego wedle własnego widzimisię. Wypełnia wolę Ojca, którą rozpoznaje na górze.
Przywołał tych, których sam chciał
Zazdrości nutka pojawić się może w sercu człowieka. Jego tak, a mnie nie. Bóg nie ma względu na osoby. Miłuje i szanuje każdą. Tak więc każdy jest przywoływany na górę i każdy otrzymuje misję. Chciał mnie. Chce ciebie. Czy nie jest to pragnienie Bożego Serca, które miłuje bezgranicznie? Bóg chce stworzenie. Syn chce, by Jego bracia i siostry powrócili do domu, powrócili cali i zdrowi.
Sam chce, byśmy przyszli do Niego! Jak to powiedział do uczniów Jana na ich pytanie o gdzie mieszkasz. Rzekł chodźcie i zobaczcie. Nie kupujemy kota w worku wyruszając w drogę za Panem. To nie jest pokerowe sprawdzam. Jawi się to bardziej jako akt zawierzenia. Ufam Tobie, boś Ty wierny, wszechmocny i miłosierny… chociaż Cię nie pojmuję to nad wszystko miłuję! Tam, gdzie zaufanie tam też wzrasta miłość. Syćmy się świadomością, że jesteśmy chcianymi przez Boga.
Powołanie choć wydaje się być zamknięte w kilku kategoriach w rzeczywistości zawsze jest jedyne i niepowtarzalne. Wszak każdy zakonnik w danym zakonie czy zgromadzeniu jest inny, każdy kapłan diecezjalny na swój własny sposób przeżywa pójście za Jezusem. Chciany jestem taki jaki jestem!
Być-przy-Jezusie
Powracamy do misji. Przyjście do Jezusa (jako odpowiedź na powołanie-przywołanie) niesie w sobie dwa podstawowe wymiary. Pierwszy to wspomniane wyżej towarzyszenie czyli bycie towarzyszem Pana. Powołany bez tego towarzystwa, bez wiernego, codziennego towarzyszenia Jezusowi nie będzie Jego apostołem.
Zauważmy kolejność. Na początku aby Mu towarzyszyli, a z tego wynika by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i zdanie równoważne by mieli władzę wypędzać złe duchy. Bycie przy Panu sprawia, że otrzymujemy wszystko, co jest potrzebne do robienia tego samego co On, a mianowicie głoszenie Dobrej Nowiny.
I w tej chwili przychodzi jeszcze jedno mocne określenie, a mianowicie: ustanowienie Dwunastu. Ustanowić czyli zrobić ustawę, uroczysty akt. Ma to w sobie położenie na skale, na właściwym fundamencie. Podłożem jest zawsze więź z Panem. On jest Skałą! Ustanawia po imieniu. Dla każdego coś dobrego. W Nim każdy jest na swoim miejscu i razem budujemy całość. Na tym to polega. Dwunastu, z których każdy jest inny, o jakże inny, stanowią wokół Pana Jezusa grono apostołów, wspólnotę uczniów Pańskich.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać bezpośrednio na skrzynkę mailową to przyślij prośbę na maila: robert.wiecek@jezuici.pl
Teksty do propagowania z zaznaczeniem Autora, ale nie w celach komercyjnych. Copyright © o. Robert Więcek SJ