|
|
Stanę w Bożej obecności.
Wprowadzenie 1: siadam i wystawiam się na działanie promieni słonecznych… odczuwam błogość tego delikatnego dotyku, ciepło, które przychodzi. Tego nie da się ubrać w słowa.
Wprowadzenie 2: prosić o łaskę przebywania z Bogiem i w Bogu.
Na początek przeczytam tekst ewangelii: Mk 9, 2-10
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam się przemienił wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe, tak jak żaden na ziemi folusznik wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: "Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza". Nie wiedział bowiem, co powiedzieć, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: "To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!" I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy „powstać z martwych”.
Rozpromienione oblicze
Przemienienie to owoc, konsekwencja bycia-z-Ojcem. Cóż bowiem oznacza rozpromienione oblicze? Czytamy w psalmie 34: Spójrzcie na Niego, promieniejcie radością, a oblicza wasze nie zaznają wstydu. To właśnie bycie-z-Ojcem odkrywa w nas całą prawdę, odsłania kim jesteśmy, objawia sposób patrzenia.
Albowiem przemienienie, do którego jesteśmy zaproszeni to dwa spojrzenia, które się spotykają. Przypomnijmy sobie spotkanie Pana Jezusa z Lewim. Spojrzał na niego i zaprosił do pójścia za Nim. Ten został „wyrwany” z komory celnej i wyruszył. Pamiętamy jakże poruszające wydarzenie na dziedzińcu arcykapłana, gdzie Piotr zapiera się swego Mistrza i słysząc pianie koguta przypomina sobie zapowiedź tego wszystkiego? Wtedy to Pan spojrzał na niego, a on na Pana. Wyszedł i gorzko zapłakał. Czy te łzy nie były doświadczeniem przemienienia? Właśnie w takich, jakże tragicznych wydarzeniach? Tak. Tu zaczął się jeszcze głębszy proces przemiany Piotra.
Ufam, że na każdym z nas spoczął ten uwalniający wzrok. Uwalniający nas od „złogów” wszelkiego rodzaju, które zaciemniają, niszczą czy zabijają w nas wizerunek Boży. Uwalniający w nas niespożyte siły do wydobywania z nas coraz bardziej, mocniej, lepiej i piękniej owego na Boży obraz i podobieństwo.
Bełkot człowieka
Nie ma innej reakcji… ojciec miłosierny nie pozwolił młodszemu synowi marnotrawnemu dokończyć przygotowanej mowy, a starszemu dał się wygadać. Obaj wygadywali głupoty – taki trochę bełkot. Ci tutaj także bełkoczą coś pod nosem. Wobec takiego Wydarzenia nie da się nic sensownego powiedzieć. Ono nas przerasta. Zdumienie połączone z niedowierzaniem.
Jedyną reakcją jest pragnienie, by trwało to wiecznie. Zdajmy sobie sprawę, że to trwa od wieków i na wieki. To my do tego się przyzwyczajamy. Oswajamy się z tą rzeczywistością. Wszak przed wiekami byliśmy w Jego zamyśle. Chcielibyśmy w tym doświadczeniu trwać. Na ziemi nie da się na dłuższą metę. Tak więc daremnym trudem jest budowanie namiotów i próba „zatrzymania”.
Życie bowiem jest dynamiczne. Zmienia się, ale się nie kończy – modlimy się w prefacji na Msze pogrzebowe. Każdego dnia, na nowo, coraz bardziej odkrywać jest nam dane oblicze Boże w nas i pośród nas. Sycić się tym, co teraz i pozostawać otwartym na to, co jutro. Ważne to, bo przyjdzie chwila, gdy Syn Człowieczy powstanie z martwych, a to zakłada wcześniejszą śmierć. Niezbadane są drogi Pańskie, zawsze są nad naszymi, jednak nie przerażają, bo jestem-z-Ojcem.
Zawsze kocham
Nie ma takowej sytuacji, w której Ojciec nie skierowałby do człowieka: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie… tyś jest tym synem także! Zaiste, Ojciec przemawia do nas przez Syna swego Jednorodzonego, dlatego Jego słuchajcie!
Usłyszawszy wszystko znika… nawet po rozejrzeniu się nikogo nie widzimy. Schodzimy na ziemię. Do codzienności, bo to w niej rozgrywa się odkrywanie relacji z Ojcem i życie nią w codziennych wyborach. Przyjdzie czas opowieści – rozpowiadania – jako świadkowie-uczestnicy wydarzeń paschalnych.
Bądźmy tymi, którymi jesteśmy, synami Najwyższego. Nośmy dumnie tę tożsamość. I ćwiczmy się we wdzięczności dziecka, które wie, że jest w rękach Ojca i z roku na rok coraz bardziej stara się upodobnić do Ojca niebieskiego.
o. Robert Więcek SJ
Jeśli chciałbyś otrzymywać bezpośrednio na skrzynkę mailową to przyślij prośbę na maila: robert.wiecek@jezuici.plpowrót
|
|
Duchowość
ignacjańska
